le Seán Ó Céileachair
“Mise an Sulán, fuar, fada, fireann,
Anois an t-am, cá bhfuil an duine?”
Sin é a deirim is mé ag rith le fuinneamh,
Ar mo bhealach chun farraige síos thar an Muileann.
Is fada ‘s is casta é mo chúrsa,
Ó’n tobairín taobh le Barr a’Chuma,
Is mall é mo thuras ‘s is uaigneach,
Tré pháirceanna, portacha ‘s díoganna cúnga.
Is minic a ghluaisim thar mo bhruacha,
Ar mo thuras dom soir tré Baile Mhúirne.
is árd ‘s is feargach mo ghuth ar uairibh,
Le linn dom síneadh go deire mo chúrsa.
Is iomaí gearán is cnáimhseáil a chuala,
Ó’n iascaire searúsach is é go buartha.
Ba mhinic dó áfach bradán a sciobadh,
Istigh im lár nó gar dom bhruacha.
Na h-oícheanta Geimhridh isea bhím-se brónach,
An talamh máguaird is mo bhruacha reóite,
Creathán im ghuth is an sioc im scórnach,
Brat ós mo chionn is é fuar ceomhar.
Le teacht an Earraigh isea ‘thagann an mhúscailt,
Is caithim-se díom an fhéachaint ghruama,
Éiríonn lem neart is braithim an fústar,
‘S tagann arís an fonn is an fuadar.
An Samhradh sámh taitníonn go mór liom,
Is deas é an gáire is an comhluadar,
Daoine ag siúl ar mo bhruacha,
Cuid acu aerach is cuid acu buartha.
Orthu go léir bím-se ag faire
An buachaillín óg is an gearrchaile,
An fear meán aosta is an gaiscíoch láidir,
‘S bím-se a mealladh chun mo linnte a shnámhadh.
Go h-obann ansan is ea thárlaíonn sé,
Is tosnaíonn an t-olagón is an caoineadh,
An fear mór groí is é fuar sínte,
Amuigh ar mo bhruach i measc slua mór daoine.
Gluaisim liom ansan ar mire,
Is fágaim im’ dhiaidh an gol is an caoineadh,
Mar mise an Sulán fuar fada fireann
Tháinig an t-am is sciobas mo dhuine.
Múscraí 