Tráth éigint do bhí duine beag ann go raibh drún air. Ní dheineadh sé puinn oibre. ‘Sé an rud is mó ar go n-oibríodh sé, ag bailiú shlat agus ag déanamh ciseán agus á ndíol. Lá éigint dá raibh sé ag bailiú na slat do ráinigh dó a bheith á ngearradh in aice leasa a bhí ann, agus d’airigh sé istigh sa lios an rócháinín amhráin, go deas binn, ach b’é a raibh san amhrán:
‘Dé Luain is Dé Máirt,
Dé Luain is Dé Máirt,
Dé Luain is Dé Máirt…’
Do lean an rud mar seo, agus ní thaitin leis an chuma go raibh an t-amhrán. Do chuir sé féin tuilleadh as an Luan agus an Mháirt – ‘Is Dé Céadaoin!’ a dúirt sé.
‘Airiú, rith amach,’ a dúradh, ‘agus féach cé a shocraigh an t-amhráinín dúinn. Tá sé ana-dheas anois:
“Dé Luain is Dé Máirt is Dé Céadaoin.”‘
Do tháinig duine amach agus chonaic sé an duine beag so amuigh agus an drún air. Isteach leis. D’inis sé cad é an saghas duine a bhí amuigh: ‘Airiú, firín beag,’ a dúirt sé, ‘agus drún air.’
‘Téir amach,’ a dúirt sé, ‘agus bain de an drún.’ Amach leis agus do bhain de an drún. D’imigh dé abhaile go meidhreach díreach fonnmhar, agus gan aon tuairisc ar a dhrún aige.
Do bhí fear eile ar an mbaile go raibh drún air, agus nuair a airigh sé é seo tháinig sé ag triall air féachaint arbh fhíor é. ‘Is fíor go maith,’ ar seisean, ‘agus b’sheo a raibh déanta agam-sa nuair a bhaineadar díom é.’
‘Ó, an dial blúire dhíom ná go raghaidh ann,’ a dúirt sé, ‘agus bainfid siad dhíom é.
D’árdaigh sé leis scian agus do lig air dul ag gearreadh slat timpeall an leasa. Níorbh fhada dhó ann in aon chor nuair a airigh sé an t-amhrán istigh:
‘Dé Luain is Dé Máirt,
Dé Luain is Dé Máirt,
Dé Luain is Dé Máirt is Dé Céadaoin.’
‘Is Déardaoin, leis!’ ar seisean.
Do hairíodh istigh é. ‘Rith amach,’ a dúirt an seana-bhuachaill istigh, ‘agus féach cé a loit ár n-amhrán.’
Amach le duine agus d’fhéach sé air. Chuaigh isteach arís agus d’inis: ‘Fear eile,’ a dúirt sé, ‘go bhfuil drún air.’
”Dhia an dial uaidh!’ ar seisean. ‘Do loit sé ár n-amhrán. Tóg leat amach an drún úd a bhainis don fhear eile agus cuir air é!’
Thóg sé leis amach é agus do chuir sé in áirde ar an ndrún a bhí air é!
D’fhill sé abhaile agus a dhá cheann i dtalamh ar fad leis an ndrún a bhí air; agus do gheallfainn dhuit, pé rud a dhein an lios, ná slata, gurbh fhearr leis go mbeadh fanta sa bhaile aige leis an t-aon drún amháin ná drún an fhir eile a bheith tabhartha aige leis as an lios!
Agus is minic a bhítí ag magadh fé mar gheall ar an drún na beirte a bheith air in inead déanamh lena dhrún féin!
14. Aa-Th. 503
The dwellers of a fairy ‘fort’ (lios) remove a hunchback’s hump as a reward for adding ‘Wednesday’ to their rhyme: ‘Monday, Tuesday. Monday, Tuesday,’ but punish another hunchback, who had spoiled their chant through adding the word ‘Thursday,’ by placing the discarded hump on top of his own.
Múscraí 