Ba chuimhin liom daoine a bhíodh ag dul go Meiriceá, thagaidís fé dhéin mo shean-mháthair chun Rann Bhríde d’fhoghlaim uaithi. Chreididís ná raibh baol báite ar éinne na mbeadh sí aige, mar a deir sí ‘Ní múchfíor, ní báfíor…’ agus leis sin d’fhoghlaimidís an rann. Bhíodh sí á rá timpeall Lae le Bríde i gcónaí, agus Oíche Lae le Bríde leis (Amhlaoibh Ó Loingsigh).
‘Mise Bríd ní Dotha Duinn,
Iníon Aodh ó Theamhra an truím
Mhoch Ciach mhoch Cairbre mhoch Airt
Mhoch Cirmaic mhoch Cais mhoch Cuín.
Mise Bríd ní Dotha d’Aodha
A chuireann an long go réidh ó phort go port.’
Ar do choimirc-se dhúinn féin,
Mar is leat féin an oíche anocht.
Ar do choimirc-se go rachaimid, a Bhríd ní Dotha géalacain.
Go dtuga tú na haithid seo slán sa chóireamh chéanna chugainn.
Ní múchfíor, ní báfíor, ní loiscfidh tine mhearthaill
Éinne mheabhróidh Rann Bhríde gan dearmad.
Dhá liag fearta Bríde i gcéin,
Nó rínn ar an luachair lá an ghéibh,
Drúcht ar an dtalamh dtais
Nó gainimh ins an mhuir mhór ghlais.
Is maith an rátha ‘na dtánamar;
Rath an rátha d’fhágamar
A theacht linn sa rátha ‘na dtánamar!
Múscraí 